03-12-2025

Routine Review – Een retro‑futuristische horrorervaring die de moeite waard is

Introductie

Toen Routine eindelijk uit een decennium‑lange ontwikkelingslimbo tevoorschijn kwam, gonste de indie‑horrorscène van nieuwsgierigheid. Oorspronkelijk aangekondigd voor een release in 2013 – vóór Alien: Isolation en de beruchte PT – heeft de game jaren van vertragingen, een volledige engine‑overhaul en een verschuiving van een ambitieuze procedurele opzet naar een meer conventionele lineaire ervaring overleefd. Nu beschikbaar op pc, biedt Routine spelers de kans om een zorgvuldig uitgewerkte, jaren ’80‑geïnspireerde maanbasis te verkennen die zowel nostalgisch als verontrustend aanvoelt. Deze recensie belicht de ontwikkelingsgeschiedenis, kernmechanieken, visuele en audio‑ontwerp, verhaal en algehele waarde van de game.

Ontwikkelingsgeschiedenis

Routine begon als een ambitieus project met hoge doelen:

Procedurele dood en willekeurig gegenereerde level‑indelingen
Meerdere eindes naast een eenvoudige binaire keuze
Een onderling verbonden ruimtestation met adaptieve AI‑vijanden

Deze concepten bleken moeilijk realiseerbaar, vooral nadat het team in 2020 overstapte op ** De overhaul schraapte veel van de procedurele ambitie weg en richtte zich in plaats daarvan op een zorgvuldig samengestelde, hoofdstuk‑gebaseerde avontuur. Hoewel het eindproduct minder experimenteel is, heeft de beslissing geresulteerd in een strakker, meer gepolijst geheel.

Gameplay en Mechanieken

Kernlus

De game is opgedeeld in afzonderlijke hoofdstukken waarin je een verlaten maanfaciliteit verkent, omgevingspuzzels oplost en vijandige robots confronteert. Het primaire hulpmiddel, de CAT (Control Access Terminal), fungeert als een multifunctioneel apparaat:

Scannen van vingerafdrukken en beveiligingscodes
Overbelasten van elektronica
Toegang krijgen tot externe systemen

Het batterijbeheer van de CAT voegt een subtiele spanning toe – elke lading biedt drie keer gebruik voordat hij moet worden opgeladen, maar reservebatterijen zijn overal in de basis in overvloed aanwezig.

Gevechten en Dreigingen

Vroege ontmoetingen bevatten patrouillerende robots die gangen bewaken. Hun gedrag is simpel: de speler detecteren, een zoemend alarm laten klinken en proberen te grijpen. Een enkele greep is niet dodelijk; een tweede leidt tot de dood. De robots kunnen echter gemakkelijk worden verdoofd met een paar schoten, en de overvloed aan batterijen betekent dat je zelden zonder munitie komt te zitten.

Latere hoofdstukken introduceren agressievere wezens. Hoewel ze de actie opvoeren, voelen ze eerder irriterend dan angstaanjagend, omdat het tempo van de game verschuift van atmosferische dreiging naar rechttoe rechtaan gevechten.

Art Direction en Sfeer

Routine blinkt uit in visueel verhaalvertellen. De ontwikkelaars omarmden een retro‑futuristische jaren ’80‑esthetiek, duidelijk zichtbaar in:

CRT‑monitoren die rustgevende aardse scènes en cryptische reclames tonen
Neonverlichte gangen en flikkerende fluorescentielampen
Gedetailleerde set‑decoratie, zoals draperende stoffen en handgeschreven notities, die elke kamer een geleefd gevoel geven

Het gebruik van licht en schaduw strekt omgevingen uit in duisternis, waardoor een gevoel van schaal en isolatie ontstaat. De art direction roept invloeden op van Paul Verhoeven’s satire tot Stanley Kubrick’s kille dreiging, en levert een wereld die tegelijk prachtig en bedreigend is.

Geluidsontwerp

Het auditieve landschap versterkt de spanning van de game. Stille momenten worden onderbroken door plotselinge, metalen zoemgeluiden wanneer robots ontwaken, terwijl ambient synth‑wave‑nummers de verlaten corridors van het station onderstrepen. De geluidssignalen zijn nauwkeurig getimed, waardoor elke ontmoeting doelgericht aanvoelt en de algehele horror‑sfeer wordt verhoogd.

Verhaal en Vertelling

Het plot ontvouwt zich via tekstberichten, audiologs en in‑game documenten. De voice‑acting is degelijk, en het schrijven balanceert rechttoe rechtaan expositie met eigenzinnige details – zoals werkbladen die de functies van de CAT uitleggen en whiteboards die de tijdlijn van het station in kaart brengen. Zonder spoilers te geven, begint het verhaal met een bekend “kwaadaardig AI”‑premisse, maar ontwikkelt zich naar meer intrigerende, onverwachte richtingen, vooral richting het einde.

Sterke en Zwakke Punten

Sterke punten

Adembenemende visuele kwaliteit voor een indie‑titel op UE5
Samenhangende retro‑futuristische kunststijl die spelers onderdompelt
Bevredigende tool‑interactie met de CAT
Betrouwbare prestaties – geen merkbare bugs, haperingen of frame‑rate‑dalingen
Boeiende atmosfeer en geluidsontwerp

Zwakke punten

Korte speeltijd (ongeveer 5‑6 uur) laat het verhaal onderontwikkeld aanvoelen
Puzzel‑secties halverwege het spel worden tedious, vooral het energie‑beheer‑segment in Hoofdstuk 4
Vijandelijke ontmoetingen worden te gemakkelijk, waardoor de horror‑impact na het eerste half uur afneemt
Beperkte mechanische diepgang – geen inventaris, gezondheid of complexe systemen buiten de CAT

Prestaties en Technische Aspecten

Ondanks de hoge‑resolutie‑textures en complexe belichting draait Routine soepel op bescheiden hardware. De ontwikkelaars leverden een day‑one patch die kleine problemen verholpen heeft, en de game vertoont geen tekenen van haperen zelfs niet in de donkerste, meest veeleisende scènes. Dit optimalisatieniveau is opmerkelijk voor een indie‑titel die een geavanceerde engine gebruikt.

Verdict

Routine levert een visueel opvallende, atmosferische horror‑ervaring die het sterkst is in de eerste helft, waar verkenning en geluidsontwerp domineren. De latere delen lijden onder repetitieve puzzels en ondermaatse gevechten, maar het geheel blijft solide voor de prijs. Voor spelers die op zoek zijn naar een beknopte, esthetisch gedreven horror‑game met een unieke retro‑vibe, is Routine een aankoop die de moeite waard is – vooral wanneer hij in de uitverkoop is.

Bottom line: Routine voldoet misschien niet aan de oorspronkelijke hoge ambities, maar de gepolijste wereld, overtuigende art direction en toegankelijke mechanieken maken het een memorable indie‑horror titel die het spelen waard is.